بهار هشتاد و هفت- اولنگبده ســــــاقی آن مــــی که جــــــان بـهار
ازو جــــــرعه ای خورد و شد پر نـگار
به مســتی شـــبی در گلــــستان بخــــفت
سحر رنگ و بو گشت و در گل شکفت
بده ســـــاقی آن مــــــی که هســــتم هنوز
همـــــان عاشق مـــــــی پرســـــــتم هنوز
به مســـــــتی که جان در ســـــر می کنم
همه عمــــــــر در پای خــــــــــم طی کنم
بیا ســــــاقی آن مـــــــی که چـون گل کند
همه بــــــاغ پـــــــــــر بانـــــگ بــلبل کند
به من ده که چــــــون گل بخواهم شکفت
که راز شــــــــکفتن نـــــشـــاید نهــــــفت
ه.ا.سایه
