باور کن بی فایده است

مدتهاست که دیگر به کسی اعتماد نمی کنم

سهمی از بغض گره خورده

که گاه حتی در میان تلفظ همان کلمات عادت همیشگی می شکند

و تنها یک خیال قشنگ و یک رد رویایی

که در انتهای غربت آن به انتها می رسم

....

حال اینجا نبودن دارم

اما قصه اینجا تمام نمی شود

آدمهای قصه نفس می کشند و زندگی می کنند و خیال تمام شدن ندارند

چقدر دلم برای عبور از این روزگار تنگ است

دیوارهایش را دوست ندارم

تنها دریچه ای می خواهم رو به باران

و سازم که از نو مقام عشاق را در من بنوازد

و کمی آرامش بی دلیل

مریم



دیدم که رها شدم

و تماشا در اوج نگاهم بود که جاری شد

و من که هزار حرف نا گفته در سینه داشتم

خیره شدم

به سمتی که نگاهم دیدن را اوج می گرفت

پس کلام گنگ در ژرفای تنم فرو رفت

و در گذرگاه خورشید آفتاب شدم

مریم

هوای کوچه روشن است

من ماندم تا وقت صحبت نور

تا وقت بی اندوه بوئيدن بابونه

تا وقت همين حوالی

...

بوی باران از همين کوچه ی رو به آسمان رسید

خاک بوی آسمان گرفت

خواب سنگين کوچه پرید

و هوا روشن شد

گوش کن

... می شنوی؟ صدای آواز کسی می آید

کسی که نور را می خواند

نور را می فهمد

کسی که قصه دوردست ها و گریه های بلند را می داند

لبریز لحظه های روشنم

لبریز واژه های غریب که ندا می دهد

رویاهایت را بردار باید از آبها گذشت

حالا دیگر نشانی باران را از چشمان من بگیر

می گویند نم نم باران سرآغاز اتفاقی از روئيدن یک دریاست

مریم

من برگشتم