هزار خواهش و آیا

هزار پرسش و اما

هزار چون و هزاران چرای بی زیرا

هزار بود و نبود

هزار شاید و باید

هزار باد و مباد

هزار باد و مباد...

مگر "تو" نقطه پایان

بر این هزار خط نا تمام بگذاری.... 

"قیصر امین پور"

شب تهی از موسیقی باران

باز هم بیگانه ای بر در

با نگاهی سراسر مه گرفته

داستان از سرزمین دیگری پرسد

دورتر زین شهر

دورتر زین کوه و دریاها

در کدامین خاک آیا

سرزمین بهتری رسته ست

سرزمین بهتری  کان را

چون سکوت شبنمی هر لحظه یاد آرند

و هر شب قصه ای از مهر فروزانش

به خواب کودکان آرند

باز هم بیگانه ای بر در...

خسته از غوغای سنگین دیار ما

راه گم کرده و لرزان

داستان از سرزمین دیگری پرسد

"مریم"

و من یک روز صدایم را گم کردم

در هیاهوی شهر

تو یادت نمی آید

آن روز باد می آمد

و هیچ پرنده ای در آسمان نبود

حس می کردم اتفاقی در راه است

یک اتفاق عجیب

و تو گلدانهای بنفشه را نشانم میدادی

که تند تند از پشت بامها به زمین می افتادند،

و من تنها نگاه می کردم

و آرامش آسمان را آرزو می کردم.

تو حرف می زدی

خوب یادم هست

بی هیچ سکوتی حرف می زدی،

و من نگران سایه ها بودم

که باد آنها را با خود می برد

به یک مقصد بیهوده

.... نمی دانم....

و من صدای مبهم دوری می شنیدم

و سایه ات را می دیدم که دور می شد

خواستم فریاد بزنم

.... سایه ات...

اما صدایم خاموش بود

و من کلماتم را می دیدم

که در باد می پیچید

و در انتهایی غریب گم میشد

و تو حواست نبود که صدای من

در همان روز که باد می آمد

بر باد رفت!

مریم

اعتماد می کنم

به رویاهایم  اعتماد میکنم

چشمهایم را می بندم

و حقیقت را آنگونه که میخواهم در دل می پرورم

 همواره چنین زیسته ام

و حقیقتِ من

مرا به دوردستها می برد

در ژرفای وجودم

رویاهایم را به مضرابی می نوازم

و برای خویش نغمه ای از وارونگی دنیا می سرایم

و با چشمانی نیمه باز

مرزهای بودنم را

در جهانی ناپیدا

تصویر می کنم

مریم