شبانه

قصدم آزار شماست

اگر اینگونه به رندی

با شما

سخن از کامیاری خویش در میان می گذارم

-مستی و راستی-

به جز آزار شما

هوائی

درسر

ندارم

اکنون که زیر ستاره ی دور

بر بام بلند

مرغ تاریک است که می خواند

اکنون که جدائی گرفته سیم از سنگ و حقیقت از رویا

و پناه از توفان را

برده گان فراری

حلقه بر دروازه سنگین زندان اربابان خویش باز کوفته اند

و آفتابگردانهای دو رنگ

ظلمت گردان شب شده اند

و مردی و مردمی را

همچون خرما و عدس به ترازو می سنجند

با وزنه های زر

و هر رفعت را

دستمایه

زوالی ست

و شجاعت را قیاس از سیم و زری می گیرند

که به انبان کرده باشی

اکنون که مسلک

خاطره ئی بیش نیست

یا کتابی در کتابدان

و دوست نردبانی است

که نجات از گودال را

پا بر گرده ی او می توان نهاد

و کلمه ی انسان

طلسم احضار وحشت است و

اندیشه ی آن

کابوسی که به رویای مجانین می گذرد

ای شمایان!

حکایت شادکامی خود را من

رنجمایه ی جان ناباورتان می خواهم!