و من یک روز صدایم را گم کردم

در هیاهوی شهر

تو یادت نمی آید

آن روز باد می آمد

و هیچ پرنده ای در آسمان نبود

حس می کردم اتفاقی در راه است

یک اتفاق عجیب

و تو گلدانهای بنفشه را نشانم میدادی

که تند تند از پشت بامها به زمین می افتادند،

و من تنها نگاه می کردم

و آرامش آسمان را آرزو می کردم.

تو حرف می زدی

خوب یادم هست

بی هیچ سکوتی حرف می زدی،

و من نگران سایه ها بودم

که باد آنها را با خود می برد

به یک مقصد بیهوده

.... نمی دانم....

و من صدای مبهم دوری می شنیدم

و سایه ات را می دیدم که دور می شد

خواستم فریاد بزنم

.... سایه ات...

اما صدایم خاموش بود

و من کلماتم را می دیدم

که در باد می پیچید

و در انتهایی غریب گم میشد

و تو حواست نبود که صدای من

در همان روز که باد می آمد

بر باد رفت!

مریم